Redactie Travelvalley
De redactie van Travelvalley schrijft dagelijks over nieuws en trends op gebied van reizen. Volg ons ook via Twitter, Facebook en Instagram.
In een serie van 4 artikelen vertelt Josefien Boonman over haar avonturen op zee. Ze heeft nog nooit gezeild, maar gaat tóch in een zeilboot de Atlantische Oceaan oversteken. Eindbestemming: de Caraïben. Dit is deel 3 van haar avontuur.
Leren zeilen
Als je wil leren zeilen dan zijn er betere vaarroutes te bedenken dan Las Palmas – Saint Lucia. De wind komt namelijk drie weken lang ongeveer uit dezelfde richting en als je eenmaal voor ’t lapje gaat rest alleen nog de beslissing of je een rif in het grootzeil legt voor je de nacht in gaat of niet. Voor de afwisseling kruisen we sommige stukken op, maar veel meer dan één keer per dag gijpen doen we niet. Voor de vorm houden we een koers aan, maar als we daar een paar uren lang tien of twintig graden van afwijken, dan maakt dat op een afstand van ruim 2700 NM ook niet bijzonder veel uit.
Gelukkig komt er bij zeilen meer kijken dan alleen de zeilen in de juiste positie hijsen. Zo is er bijvoorbeeld de kapitein en de rest van de crew. De gezelschappen die aan de ARC meedoen zijn zeer gemeleerd. Er zijn groepen vrienden, meestal mannen van boven de 50, die de oversteek als een vakantie ervaren met een koelkast vol Tupperwarebakjes met door vrouwlief gemaakte pastasaus. Vooraan het konvooi varen een twintigtal raceboten die voor het snelheidsrecord gaan; de professionele zeilers aan boord eten acht dagen lang voedzame poedertjes vermengd met warm water uit een bidon. Dan heb je de gezinsboten, soms met kinderen die nog niet leerplichtig zijn of thuisonderwijs krijgen, soms met jongvolwassenen die samen met vader en een paar vrienden een gap year genieten. En er zijn de charterboten. Dit zijn eigenlijk drijvende hotels. Je boekt een overtocht of een verblijf van een x-aantal dagen en moet maar zien wie er nog meer aan boord stapt.
Ik zat op een charterboot. Het voordeel van zulk soort boten is dat niemand elkaar kent en niemand de vreemde eend in de bijt is. Het nadeel van dit soort boten is dat niemand elkaar kent en de verschillende karakters ook wel eens kunnen clashen. Hoewel mijn zoektocht naar een boot in de haven van Las Palmas nauwelijks intensief te noemen was, heb ik ingestemd om mee te gaan met de eerste beste boot die me mee wilde nemen. Het feit dat ik met mijn komst de gemiddelde leeftijd aan boord zo wat halveerde nam ik voor lief. Natuurlijk had ik een boot met jonge, interessante en avontuurlijke mensen in gedachten, maar ongeduld en nieuwsgierigheid wonnen het van buikgevoel. Bovendien zag ik ook wel voordelen aan een boot met vier 55+’ers.
Het belangrijkste op een zeilboot: communicatie
Ze hebben me enorm veel geleerd. Over de sterren, ’s nachts aan de mooiste en grootste sterrenhemels die ik ooit heb gezien. Over vissen, fileren en bereiden toen bleek dat de dorades en tonijnen zeer bijtgraag waren. Over wolken en wind, als squalls de boot soms zo verticaal bliezen dat het spannend werd. Maar vooral over hoe je het voor elkaar krijgt om niet gillend gek te worden als je drie weken lang met vijf onbekenden op zo’n klein eiland moet leven waar je niet vanaf kan. Het is handig als je iets weet van zeilen, maar het belangrijkste op een zeilboot is communicatie. Problemen moet je direct oplossen want het is onmogelijk elkaar te ontlopen. Dit vereist een openheid die ik zelfs bij sommige vrienden niet gewend ben. Bovendien, na twee weken waren we ook wel zodanig uitgepraat dat mijn stoelgang inderdaad het meest interessante onderwerp was voor iedereen om over te filosoferen.
Na verloop van tijd verlies je de tijd uit het oog. Je staat op als het licht wordt, eet als je honger hebt en begint aan happy hour als je zin krijgt in bier. Afstand inschatten is onmogelijk. Denken in termen van land heeft geen zin, wolken veranderen constant van vorm en locatie en ook de deining kan elke vijf minuten anders zijn. Behalve door praktische zaken als koken, reven of vissen, wordt je train of thought nauwelijks onderbroken. Je kan denken aan alles wat zich op het vaste land afspeelt, maar je kan er niets aan doen dus kan je net zo goed een alledaagse-dingen-denkpauze van drie weken inlassen. Frisse kijk op alles na terugkomst gegarandeerd. Onder het genot van goede muziek of het geruis van zee en wind je gedachten en fantasie de vrije loop laten terwijl je de vallende sterren bijna niet meer kan tellen; ik kan het niet anders beschrijven dan ultiem rustgevende vrijheid.
