Luchtbellen spoeden zich vermomd als kwikbolletjes in allerijl naar de oppervlakte, maar ze vinden de uitgang niet. En dood zijn ze. IJsduiken is een van die nieuwe ervaringen die wintersportvakanties breder, leuker en spannender moeten maken. In Tignes weten ze er alles van. De website staat vol met mogelijkheden om ijs en sneeuw op een andere manier te ontdekken; van ijsklimmen tot speedriding in de sneeuw.
Je hoeft geen ervaren duiker te zijn om onder het ijs te gaan, toch net wat gevaarlijker dan duiken in ‘normaal water’. Ook de bijbehorende zenuwen kun je thuislaten, al is dat moeilijker dan het duiken zelf. En dat weten de twee begeleiders maar al te goed. Daarom begint het avontuur eigenlijk direct bij aankomst. De guys, zoals je ze gerust mag noemen, zijn feitelijk de maffe gasten van het dorp; kerels die ijsduikende klanten naar een andere hut wijzen om ze daarna weer snel terug te roepen. ‘Nee hoor, het is hier.”
Ze weten dat er ‘happy air’ nodig is om de toeristen een zo leuk en ontspannen mogelijke experience te geven. Daarom wordt er vooral met humor, ironie en sarcasme veel weggelachen. ,,Welk kleur duikpak wil je aan?”, vraagt één van de jongens, die een verwijfde houding aanneemt alsof hij de stylist van een wereldster is. Ik kies voor zwart-rood. Past leuk bij mijn sokken, wil ik nog zeggen. Alles mag ik aanhouden, want ik duik droog, dat wil zeggen: ik blijf droog in het duikpak. Dus ga ik kopje onder in mijn vers gekochte Scotch & Soda-trui.
In één klap – of liever gezegd plons – val je in een stilte die boven water niet is na te bootsen. En het bizarre is dat wat je vooraf denkt te voelen, helemaal niet voelbaar is: het ijskoude water. Je ziet enkel luchtbellen die een akelig einde alleen maar benadrukken. De enorme ijslaag doet hetzelfde werk: alsof de deur van de gigantische vriezer zich definitief heeft dichtgezogen. Goodbye forever, denk je even.
De begeleider doet zijn werk; hij stuurt me in slow motion alle kanten op. Ik geef me over aan zijn sturing. Met zijn vinger maakt hij van luchtbelletjes kleine draaikolken. Leuk, grappig. Ik doe hem zo goed mogelijk na. Maar natuurlijk, om dat te kunnen moet je natuurlijk iets vaker hebben ijsgedoken. Gaandeweg kom je achter nog meer effecten die moedertje natuur mij nooit expliciet duidelijk heeft gemaakt. Gooi eens sneeuw in ijskoud water en het is net alsof er sperma vloeit, op zoek naar… Ja, naar wat eigenlijk?
We zweven, drijven – geef het een naam – verder onder de ijskap van het meer in Tignes. De ongelooflijke stilte, de gekke kleuren van het ijsdak, de luchtbellen die zenuwachtig zoeken naar die open sky , de wetenschap dat het fout kan gaan; alles tezamen zorgt voor een vreemde spanning in je lichaam. Ben ik nou aan het zweten in mijn droge pak? IJsduiken wordt opeens het voorportaal van de dood; in die zwevende rust het leven vaarwel zeggen. Dat zou een mooi eind zijn. Die tunnel waarin langzaam het licht dooft en ik gewoon in dat donkere gat word gezogen.
Maar dan is daar opeens weer het wak, het licht, waarin ik een kwartier eerder in het water zakte. Ik worstel niet, maar kom boven. ,,Het was fan-tas-tisch”, is het eerste wat me te binnen schiet. Pas daarna hap ik weer naar verse, echte lucht.
Reizen is nog steeds jezelf verrijken. Niet alleen het oog wil wat, maar ook de geest. Vanuit dat idee schrijf ik al weer meer dan 15 jaar over reizen: van een concert in een vliegtuig tot ijsduiken in Tignes. Voor Travelvalley.nl is de vrijheid in het schrijven een genot, bijna net als het reizen zelf.