In de trein onderweg naar Schiphol is het heel rustig. Daar aangekomen, is het niet anders. Het vliegveld lijkt een beetje verlaten. Je kent het wel; dat moment dat je in het holst van de nacht landt en dat je over een spookachtige luchthaven loopt. Maar het is zondagmiddag 13.00 uur en herfstvakantie, normaal loop je over de hoofden. Nu met corona niet. Vooralsnog ziet het er naar uit dat de Nederlander goed luistert en niet de grens overgaat, op een enkeling na die voor werk of toch stiekem voor pleasure de grens opzoekt. Een mondkapje op Schiphol is verplicht, uiteraard, maar erg streng wordt er niet gecontroleerd. Er lopen een aantal mensen zonder mondkapje die door de mondkapjesdragers met beschuldigende ogen worden aan- en nagekeken. Desinfecterende handgel staat er wel, bij de toiletten vooral, maar niet goed in het zicht. Vertrekhal 1 en 3 zijn zo goed als leeg. Op een verstrooid, verwaarloosbaar rijtje van pleasure-seekers na.
Ik ben er voor werk, ik vlieg naar Curaçao en check in in vertrekhal 2. Hier gonst het van de mensen, gecentraliseerd voor de incheckbalies van KLM. Even schrik ik. Wat een mensen! Ongelooflijk, hoe snel je went aan solitarisme. Ik verstel mijn mondmasker nog iets strakker en sluit achteraan de lange rij vakantiegangers. Achter mij sluit iemand te dicht aan en zonder mondkapje, ik wijs haar in het Engels op de afstand en vraag of ze een mondkapje van mij wil (ik heb er 10 bij me) omdat het verplicht is. Ze verontschuldigt zich en zegt dat ze er niet aan heeft gedacht. Zij is er blijkbaar nog niet zo aan gewend. Ik glimlach, maar dat ziet ze natuurlijk niet en ze vist een masker uit haar tas. Ook zij is verbaasd over de hoeveelheid mensen.
De rij gaat vrij snel en eenmaal bij de balie, moet ik alle verplichte documenten laten zien (4 in totaal, als je vanuit het rode Nederland naar het gele Curaçao reist) en krijg ik een sticker op mijn paspoort. Die bewijst dat ik gecheckt ben op de documenten bij de balie. Wat heel belangrijk blijkt, want voordat ik in mijn stoel zit, heb ik ‘m al 4 keer verplicht laten zien.
Het is onwerkelijk, Schiphol tijdens corona-tijd. Zo vibrerend als onze luchthaven normaal gesproken is, de massa’s, de lange wachtrijen overal, alles is tot een minimum of nul gereduceerd. Ook bij de controles is het raar stil. Ik loop zo door de paspoortcontrole heen en binnen 5 minuten zijn mijn rugtas en ikzelf gecontroleerd, gefouilleerd en ben ik op weg naar de gate. Ik loop langs bijna uitgestorven winkels, het weinige personeel staat er een beetje lusteloos bij. Bij mijn gate krioelt het, maar het vliegtuig zit gek genoeg niet vol, ik heb een lege plek naast me. Al met al is het een luxe en – eerlijk – heerlijk om op Schiphol overal zo door te lopen. Maar de beleving is bijna beangstigend en het drukt mij heel hard met de neus op de pandemiefeiten.
