Tegen de avond rij ik richting Argentat aan de rivier de Dordogne. Argentat ligt op de grens van de Corrèze en de Lot. Links van deze beide departementen richting Gourdon begint de Dordogne-regio. De omgeving van Argentat is bij Nederlanders en Engelsen al tientallen jaren populair vanwege de vele vaak fraaie campings die aan de rivier liggen.
Om er te komen ben ik op advies van het bureau voor Toerisme voor de Corrèze via binnenwegen naar Argentat gereden. De natuur is prachtig en volgens mensen hier moet het op Canada lijken. Ik heb geen flauw idee, alleen valt het me wel op dat houthakken hier duidelijk populair is. Het lijkt onderweg wel uitgestorven want in de 78 km die ik moet rijden kom ik nauwelijks verkeer tegen. Pas in de buurt van Argentat wordt het wat levendiger.
Ik ben op zoek naar het gehucht St. Martial Entraygues ergens boven Argentat. Hier tegen de rotsen vind je Cabanas aka boomhutten. Mijn navigatie herkent het plaatsje niet maar via een omweg die over de imposante stuwdam gaat vind ik in Argentat eindelijk het dorpje op de borden. Via een aardige oude dame bij de kerk die nog ouder is en waarvan ik vermoed dat ze de vraag al vaak heeft gehad vind ik dan toch de bedenksters van hetreresouscharme.com. Camille Helleboid en Julie Gay, beiden afkomstijg uit het noorden van Frankrijk runnen samen dit unieke en echt geweldig bedachte concept.
De Cabanas zijn boomhutten die om bomen heen zijn gebouwd met groot respect voor de natuur. Er wordt niet gekapt noch gesnoeid. Camille is de bedenkster van het concept. Als we via een stijl wandelpad (koffers meeslepen is geen optie) na 5 minuten boven komen en je voor de eerste keer de cabanas en het uitzicht ziet kun je alleen maar wow zeggen. Dit is echt zo cool!
Ik overnacht in een van de twee middelste cabanas. Er is een grote 8-persoons boven mij tegen de rotswand aangebouwd en twee cabanas liggen op een lager gelegen stuk. Het uitzicht hier hoog boven de Dordogne is echt geweldig. Als ik ‘s avonds een diner krijg bezorgd, wat onderdeel is van de formule, er is geen keuken. Even later geniet ik van de heerlijke gerechten en krijg toch wel kippenvel. In de rust van het bos en de rivier is dit echt wel even anders dan een hotel of camping, zonder deze daarmee te kort te willen doen.
De cabanas zijn heel sfeervol ingericht en zoals je kunt verwachten met veel hout. Er staat een tweepersoonsbed met bloemblaadjes op het laken. Verder staan er wat kaarsjes, want ondanks de zonne-energie op het dak is het snel gedaan met het licht. Van Camille heb ik een grote zaklantaarn gekregen, just in case zegt ze. De badkamer heeft een heuse douche, een stenen wastafel die goed bij het interieur past en net als in de slaapruimte loopt ook hier een boom door het interieur. De toilet is een emmer met deksel fraai weggewerkt zonder water maar met houtzaagsel. Alles is biologisch en past bij deze stijl van verblijven. De houtconstructies waarmee de cabanas zijn opgebouwd ogen oerdegelijk en zijn via een slimme en eenvoudige manier om de bomen heen bevestigd.
Om half elf wordt het donker, alleen het geluid van een uil verbreekt de stilte. Om buiten te slapen is het inmiddels te fris geworden maar eigenlijk wil je als je hier zit niet naar binnen. Uiteindelijk wint de vermoeidheid het van de wil om van het uitzicht te genieten, enigszins versterkt door de fles wijn die ik heb gekregen. Morgen toch maar vroeg op want ik wil voor geen goud de opkomende zon hier boven de Dordogne missen.
Het is inmiddels 6.56 uur volgens m’n smartphone als ik wakker word. De boomgoden hebben het zo voorzien want binnen 10 minuten verschijnt langzaam de zon en geniet ik van dit moment. Camille heeft het voorspeld, de opkomende zon tussen de wanden van de Dordogne is prachtig. Zittend op de trap schiet ik een tiental foto’s. Over goed een uurtje ga ik m’n ontbijt opvissen. Wow….
