Als Brabantse – op slechts een paar kilometer van de Belgische grens – ben ik uiteraard opgegroeid met Belgische friet. De friet is dikker dan bij ons en de mayonaise is zuurder, maar uit een puntzak voor de deur van een frietkot smaakt Belgische friet uitstekend. Een prima snacks dus.
Maar… De Belgen hebben nu besloten dat hun
frietekes wat meer waardering verdienen en willen op de Werelderfgoedlijst van Unesco geplaatst worden. Allee, De Galapagos Eilanden, Yellowstone National Park en een Belgisch frietkot op een rijtje, dat gaat niet gebeuren toch?
De Vlaamse minister van Cultuur was in ieder geval zó trots op zijn eigen Belgische friet, dat hij de frietkotcultuur al bestempelde tot nationaal erfgoed. En ook de Walen zijn het ermee eens – het kan dus toch – want ook in het Franstalige deel van België zijn de frieten inmiddels ook heilig verklaard. Maar de Belgen willen meer en dienden een verzoek in tot internationale erkenning bij Unesco.
Chocolade, bier en friet. Dat is wel de beste omschrijving van het dieet dat de meeste Belgen hanteren, niet per se in die volgorde. Om draagvlak te creëren voor de internationale erkenning werd in 2013 al een Week van de friet georganiseerd, met een bijbehorende petitie. En met succes, want als het aan de Belgen ligt dan worden de
frietekes wereldberoemd. Maar mogen wij alsjeblieft ook meestemmen?
