Als je me een half jaar geleden verteld had dat ik voor mijn lol met mijn ski’s naar boven zou lopen, terwijl ik ook gewoon met een lift naar boven had kunnen gaan, had ik je midden in je gezicht keihard uitgelachen. Waarom zou ik naar boven lopen als ik ook een lift kan nemen? Ik vind het al afschuwelijk om een paar meter te lopen met mijn ski’s en doe er dan ook alles aan om dat te voorkomen. Maar… dat naar boven lopen met ski’s – oftewel toerskiën –
is in Oostenrijk dus een grote hit!
Toerskiën is al een tijdje populair, maar de afgelopen jaren is pas écht doorgebroken. Jongeren in Oostenrijk gaan op vrijdagavond niet naar de kroeg, maar binden een paar ski’s onder hun voeten en lopen een berg op. Bij een berghut drinken ze een drankje en aan het eind van de avond gaan ze skiënd, vaak buiten de piste, naar beneden. Als je in een skigebied werkt, ben je vaak zes dagen per week aan het werk. Als de liften draaien ook, toerskiën
is ideaal voor mensen die werken in een skigebied. Ik loop ’s ochtends voor mijn werk vaak een rondje hard, zij binden een paar ski’s onder een voeten en lopen naar boven. Reken maar dat dat minstens zo’n goede cardio work-out is. Maar ook overdag zie je veel Oostenrijkers met een grote rugtas op hun rug langs de pistes lopen op hun ski’s.
Tijdens het toerskiën gebruik je geen normale ski’s. De ski’s die je voor toerskiën
gebruikt zijn iets lichter en hebben een speciale binding die een beetje te vergelijken is met een langlauf-binding, de hak van je schoen klik je wanneer je naar boven loopt niet vast, zodat je daadwerkelijk kunt lopen. Ook zijn er verschillende standen voor verschillende heuvels. Voor steile heuvels zet je de binding op een andere stand dan voor iets minder heftigere exemplaren. Tel daar bij op dat er onder je ski’s een soort van vellen met stof zitten die er voor zorgen dat je minder makkelijk naar beneden glijdt, en dat toerskiën is eigenlijk super makkelijk.
Nadat mij meerdere keren verteld was hoe populair dat toerskiën
wel niet was (en hoe leuk het was), kon ik niet anders dan het zelf proberen. Dat deed ik in Reith, een skigebied in de gemeente Alpbach. Bij de skishop kreeg ik speciale ski’s en schoenen aangemeten en even later werd ik voorgesteld aan mijn instructeur. Hij begeleidt al vijftien jaar mensen met toerskiën, maar had nog nooit een Nederlander les gegeven. Ik voelde me vereerd dat ik daar verandering in aan kon brengen.
De eerste meters waren wat onwennig, ik wilde te snel en maakte te grote passen, maar na vijf minuten had ik een lekker ritme te pakken. Het is een stuk intensiever dan gewoon pisteskiën en je moet ook zeker een beetje conditie hebben om toerskiën
daadwerkelijk leuk te kunnen vinden, maar ik was onwijs enthousiast. Zeker toen we de piste afgingen en de bossen in gingen. Met toerskiën kom je op plekken waar je normaliter niet zo snel komt. Daar in dat bos voelde het alsof ik alleen (met mijn instructeur dan) op de wereld was.
Na zo’n 1.000 hoogtemeters afgelegd te hebben was het tijd om de vellen van mijn ski’s af te halen, mijn hakken te bevestigen in mijn binding en naar beneden te skiën. Wat een lekker gevoel, alsof je die piste écht verdiend hebt. Dit wil ik zeker vaker gaan doen!
Ik had slechts anderhalf uur toerski’s onder mijn voeten, maar je kunt ook kiezen voor een iets langere tocht. Zo bestaan er ook speciale tours waarbij je vijf dagen lang onderweg bent en ’s avonds slaapt in verschillende berghutten. Dat staat inmiddels zeer hoog op mijn bucket list. Wat ik ook nog wel een keer wil doen? Om een uurtje of 03.00 uur (’s ochtends ja) op een paar toerski’s naar boven lopen en dan op een bergtop de zon op zien komen. Hoe gaaf is dat? Ook dat soorten tours bestaan. Evenals de vijf-dagen-tour staat dit erg hoog op mijn bucketl ist.
Maar eh… om nou te zeggen dat ik geen skipas meer nodig heb? Dat is ietwat overdreven.
Ik huurde mijn materiaal bij Sport H&N in Reith en kreeg les van Hans van de skischool van Reith.
