Als er één skitour is die je op je bucketlist moet zetten, dan is het wel de Sella Ronda in de Dolomieten. Een unieke ervaring voor iedere wintersporter. Start je tour in Val Gardena, een van de leukste wintersportbestemmingen in de Dolomieten. Fascinerende uitzichten en berghutten van topniveau bepalen hier je vakantie. En dan is er dus ook nog dat prachtige Sella-massief, een gigantisch rotsgebergte waar je omheen kunt skiën.
Val Gardena is een vallei in Zuid-Tirol, een meertalig gebied in het noorden van Italië. Je vindt er een paar kleine idyllische dorpjes: Selva, Santa Christina en Ortisei. Het skigebied is onderdeel van de Dolomiti SuperSki, een gigantisch gebied van meer dan 1.200 kilometers aan pistes. Wie vooral in Oostenrijk en Frankrijk skiet, zal in Italië verrast worden door de prachtige uitzichten in de Dolomieten. Spectaculaire rotspieken steken hoog boven het landschap uit en bovenaan iedere skilift wacht weer een compleet andere panorama.
Ook bij mij stond de Sella Ronda al een behoorlijke tijd op m’n verlanglijstje en ben blij dat ik ‘m inmiddels mag afvinken. Wanneer wij naar Val Gardena reizen is het eind maart en voelt het eerder zomers dan winters aan. Overdag is het ruim boven de 10 °C en dat is om te skiën eigenlijk veel te warm, maar om op het terras in de zon te zitten met een Aperol Spritz is dat natuurlijk perfect. Het beste van twee werelden dus en daarom hou ik zo van lenteskiën. Verrassend genoeg liggen de pistes er prima bij, zeker wanneer je ervoor zorgt dat je met de allereerste lift naar boven gaat. Met een dikke laag zonnebrandcrème en witte lippen van de gele Labello staan wij om half negen boven, klaar voor de Sella Ronda!
Je kunt de Sella Ronda op twee manieren skiën: met de klok mee en tegen de klok in. Met de klok mee is dat ietsje pittiger dan tegen de klok in, maar nog steeds kunnen ook beginnende skiërs deze route prima skiën. De Sella Ronda is 26 kilometer lang, maar dat is zonder de liften. Reken je de liften mee dan ben je ruim 40 kilometer onderweg. Wie lekker doorskiet kan dat in een ochtend of middag doen, maar onderweg lonken de vele gezellige berghutten. Je kunt er dus veel beter een dagje van maken, zeker wanneer je net als ik gaat lenteskiën.
Wij gaan in ieder geval voor de sportieve versie, met de klok mee dus, en beginnen bovenaan bij de Dantercepies Lodge op 2.300 meter hoogte. Als eerste wacht er dan een hele lange, fijne afdaling waardoor je al snel een paar kilometers kunt afvinken. Onderaan bij de lift bedenk ik me dat zelfs dat ene laagje dat ik onder m’n jas aan heb aan de warme kant is… De volgende afdalingen maar iets rustiger naar beneden dus en de jas lekker open!
De route staat onderweg heel goed aangegeven met oranje en groene borden. Hoewel wij met een gids skiën zou je deze route prima zelf kunnen skiën zonder de weg kwijt te raken. De pistekaart kan dus in je rugtas blijven.
Omdat het zo lekker weer is, de pistes er super goed bij liggen en we als een speer gaan, doen we ook nog wat extra afdalingen tussendoor. Günther, onze gids, neemt ons mee voor in een tweepersoons stoeltjeslift vanwaar we schitterend uitzicht hebben op de Piz Boè. De Sella Ronda zelf is prachtig om te skiën, maar dit is toch wel een hele mooie aanvulling.
Eén van de leukste redenen om in Italië te skiën is dit een vakantie hier zoveel meer is dan een ‘normale wintersport’. Zuid-Tirol is een regio voor culinaire fijnproevers en dat is zeker ook op de piste goed te merken. Eten en drinken doe je hier op je gemak, met lekker eten waar je echt de tijd voor neemt. Het perfecte eindpunt voor de Sella Ronda ligt dan ook niet in het dorp, de plek waar je bent begonnen, maar bovenop de berg: bij Rifugio Emilio Comici.
Deze berghut heeft vooral visspecialiteiten op de kaart staan en hoewel de zee een behoorlijk eindje fietsen is, is de vis die je hier eet verser dan vers. De eigenlijk heeft namelijk ook een visrestaurant in Venetië en laat meerdere keren per week verse vis naar deze bijzondere berghut brengen.
Wij laten ons verrassen door de chef en eten met z’n allen van grote schalen met typische Italiaanse specialiteiten. Een paar uur flink doorskiën maakt sowieso hongerig, maar wat wij voorgeschoteld krijgen is echt een feest.
Het enige dat ons nog te doen staat is na zo’n verrukkelijk driegangendiner veilig naar het dal skiën, maar inmiddels is er nauwelijks meer iemand op de piste. Helemaal onderaan proosten we bij La Stua in Selva met een Aperol Spritz op een fantastische dag. Weer een puntje van m’n bucketlist afgevinkt!
