De levendige studentenstad Brno is niet zo populair als hoofdstad Praag, maar zeker wél een bezoek waard. Het is namelijk de belangrijkste stad van Zuid-Moravië (een regio in Tsjechië), op 2,5 uur van Praag. Brno heeft bovendien een eigen dialect, het Hantec.
Het mooie aan Brno is dat het werkelijk spotgoedkoop is om je een avondje te bezatten. Voor 250 Tsjeschische Kronen (10 euro) heb je een fles zalige crémant waar je in Nederland al snel het achtvoudige voor betaalt. Als ze ook eenmaal zien dat je welwillend bent om er iets gezelligs van te maken – je dus geld uit gaat geven – hoor je al spoedig tot de beste klandizie en zul je vorstelijk worden onthaald op het vip-deck. Bij ons hield dat in dat je een eigen bar hebt, met wat gedimd licht zodat je er op z’n voordeligst uitziet.
Maar Brno is meer. Het is een stad, waarbij in het centrum genoeg boetiekjes zijn waar je met gemak een dag rond kunt snuffelen. Het Tsjechische personeel lijkt misschien niet vriendelijk, maar ze zullen er alles aan doen om zich verstaanbaar te maken, hetzij met handen- en voetenwerk. De Brnose bevolking is behulpzaam, alert en vriendelijk en helpt je graag een weelderig vakantiegevoel te geven.
De stad is ‘gezellig’ in de juiste zin van het woord. Niet te groot, in het centrum is alles op loopafstand te bereiken. Als je over de kasseien wandelt heb je niet meteen het idee dat je in Tsjechië verkeert, het zou ook zo Noord-Frankrijk kunnen zijn. Maar het Tsjechische aspect is de hartelijkheid die de mensen ten deel valt. Daarnaast zijn de pivo’s (bier) en lokale sterk alcoholische dranken niet aan te slepen. Het centrum staat bekend om zijn functionele design en heeft ieder jaar een knetterende vuurwerkwedstrijd, waar zo’n 200.000 bezoekers op afkomen.
De grootste blikvanger bevindt zich niet in het centrum, maar ligt in de chique buitenwijk Cerná Pole: Villa Tugendhat. Een villa? Een villa. In opdracht van Fritz en Greta Tugendhat – Joodse textielmagnaten – in 1928 laten ontwerpen door de Duitse architect Ludwig Mies van der Rohe. Marmeren vloeren, een prachtige bibliotheekkamer, een serre die dienst deed als binnentuin: drie verdiepingen pure kunst. Via een wenteltrap kwam je via de etage met de slaapkamers, naar het woongedeelte en de kelder met de faciliteiten, waaronder een perfect gekoelde kamer voor bontjassen. De panorama-view op de eerste etage werd extra uitgelicht door de enorme raampartij, die (toentertijd revolutionair) volledig elektrisch opengingen en in de muren verdwenen.
Photocredits headerfoto: Pavel Gabzdyl
