Als fanatieke hardloper neem ik mijn hardloopschoenen mee op elke reis die ik maak. Of dat nu een stedentrip is of een strandvakantie: ik wil altijd kunnen hardlopen, waar ik ook ben. Hardlopen geeft namelijk een extra dimensie aan een reis, of aan het ontdekken van een stad. Meestal probeer ik ’s morgens vroeg te gaan lopen, als het nog lekker rustig is. In sommige landen heeft dat als extra voordeel dat het dan nog wat koeler is om te lopen. Maar waar ik ook ga lopen, iedere run is een unieke ervaring.
Hardlopend vallen je namelijk andere dingen op, die je anders niet zou zien. Zo heb ik tijdens het hardlopen veel meer oog voor de mensen op straat. Je komt mensen tegen die hun hond uitlaten in alle vroegte, of mensen die juist net thuis komen van hun werk. Of mensen die zomaar op straat lopen, en waar ik een eigen verhaal bij verzin. En dan zijn er ook nog ‘de andere hardlopers’, die elkaar netjes gedag zeggen. Maar naast dat ik andere mensen vele malen beter in me opneem, ben ik me veel beter bewust van de omgeving. Zo kwam ik erachter dat iedere stad een eigen geur heeft, die je overdag niet kunt ruiken. En het geluid van een stad die net wakker wordt, is de mooiste muziek die je kunt horen.
Een van de runs die me altijd bij zal blijven, is een rondje door San Francisco, nu bijna twee jaar geleden. Het was de tweede keer dat ik in San Francisco was. De eerste keer was een jaar of vijf daarvoor, toen ik een roadtrip van 3 maanden door de Verenigde Staten maakte. De stad San Francisco maakte toen grote indruk op me. De gebouwen, de sfeer, de mensen en de natuur: eigenlijk alles in deze stad fascineerde me.
Aankomen in San Francisco betekent dat je ook weer even moet wennen aan het tijdsverschil (van negen uur), al kan ik daar redelijk goed mee omgaan. Maar toch ben ik tijdens mijn tweede bezoek aan deze stad heel vroeg wakker, en kan maar aan één ding denken: schoenen aan en gaan. En omdat ik me hier ontzettend thuis voel, besluit ik zonder kaart op pad te gaan. Maar wel mét telefoon, voor de zekerheid. Mijn hotel (Hotel Triton) kijkt uit op de poort van Chinatown, midden in het centrum dus. Vanaf daar is het over Market Street maar een klein stukje over het water. Want dat is waar ik naartoe wil: hardlopend langs de beroemde Fishermans Wharf, uitkijken op Alcatraz en dan in de verte de Golden Gate Bridge zien liggen.
Wat betreft de temperatuur om te hardlopen zit je in San Francisco altijd goed: het is hier nooit echt heel warm, maar het wordt er ook nooit heel koud. Ga je ’s morgens lopen, dan heb je aan een korte broek en t-shirt voldoende.
Ik loop parallel langs het water, over perfecte gladde fietspaden. De ideale hardlopers ondergrond in de stad. Het gaat me niet om een tijd of om een afstand, waar ik normaal gesproken wel mee bezig ben. Nee, deze run is puur en alleen om te genieten.
Het is nog te vroeg om goede foto’s te maken want het is wat bewolkt, en ook mijn telefoon van destijds (iPhone 4) is niet in staat goed vast te leggen wat ik zie, hoor en ruik. Uiteindelijk loop ik maar ongeveer 50 minuten, want ik moet op tijd weer terug in het hotel zijn. Ik betrap mezelf erop dat ik al minuten lang stil sta, te genieten van het uitzicht over het water, tot ik me bedenk dat ik Frisco stad ook nog even wil zien voordat iedereen ontwaakt. En dan sta ik plotseling voor een flatiron building. Ik wist niet eens dat er naast die ene in New York er nog meer van dit soort gebouwen waren. Ja dus…
In de stad zelf maak ik jammer genoeg geen foto’s meer. In bepaalde delen lopen best wel veel zwevers rond (met name rondom de bibliotheek, waar ze zich ’s morgens gaan ‘opfrissen’), dus daar stop ik niet graag voor een foto.
Als ik nu een paar jaar later aan San Francisco denk, dan is nog steeds die ervaring van in mijn eentje hardlopen door deze stad een van de eerste dingen die in mijn hoofd opkomt. Het is het gevoel van ‘de stad voor jezelf alleen hebben‘. En dat kan meemaken kan ik iedereen aanraden!
